στην πόλη που γεννήθηκε από το σφυροκόπημα ενός θεού_ Όταν η θεά Αθηνά ζήτησε από τον αδερφό της, τον θεό της φωτιάς Ήφαιστο να φέρει στην επιφάνεια της γης θερμά ιαματικά νερά, ώστε ο προστατευόμενός της Ηρακλής να χαλαρώνει και να ανακτά τις δυνάμεις του μετά από κάθε άθλο, με ένα και μόνο σφυροκόπημα του Ηφαίστου στα έγκατα της γης ξεπήδησε η Αιδηψός. Σύμφωνα με τον μύθο αυτοί που εγκαταστάθηκαν πρώτοι στην περιοχή ήταν οι Κουρήτες που φέρνουν μαζί τους και τη λατρεία του Δία. Τότε χτίζεται και ο πρώτος τοπικός ναός προς τιμήν του Διός. Αργότερα, σ’ ολόκληρη την Εύβοια κυριαρχούν οι Άβαντες. Στον Τρωικό πόλεμο η ευρύτερη περιοχή συμμετέχει υπό την ηγεσία της Ιστιαίας ή του Δίου. Ο γεωγράφος Στράβων (63πΧ – 24μΧ) χαρακτηρίζει τις πηγές των Λουτρών «Ελλοπικές» και ονομάζει την πόλη «Ελλοπία», από τον Έλλοπα, το γιο του Ίωνα, που κατέλαβε την ευρύτερη περιοχή της Ιστιαίας. Ο ίδιος κάνει εκτενή αναφορά στους μεγάλους σεισμούς που συνταράσσουν την Αιδηψό, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως το μεγαλύτερο μέρος των Λιχάδων νήσων, του Κηναίου ακρωτηρίου και οι θέρμες της Αιδηψού καταποντίζονται την εποχή εκείνη. Ο Αριστοτέλης (384 – 322πΧ), στα Μετεωρολογικά του, σε αναφορά στις πηγές των Λουτρών της «Αιδεψού», όπως χαρακτηριστικά την ονομάζει, παρατηρεί τον σχηματισμό υποθαλασσίων ρευμάτων, στα οποία αποδίδει την δημιουργία των θερμών λουτρών της. Η Αιδηψός από τους παλαιότερους χρόνους ήταν γνωστή για τα χαλκουργεία της και ίσως αυτό δικαιολογεί, το ότι ήταν από τις λίγες πόλεις που είχαν δικό τους νόμισμα. Το νόμισμα αυτό, που απεικονίζει ο Ρήγας Φεραίος στη Χάρτα του, είχε χαραγμένο στη μια πλευρά , κάβουρα και στην άλλη ένα ψάρι συμβολίζοντας τον θαλάσσιο πλούτο της περιοχής. Ο ιστορικός Πλούταρχος (50 – 125μΧ) δίνει λεπτομέρειες για την κοινωνική ζωή της περιοχής, τις διασκεδάσεις, την ευχάριστη διαμονή και την λαμπρή διατροφή στην πόλη με τα άφθονα ψάρια και πτηνά. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως επί τέσσερις και πλέον αιώνες, από την εποχή του Αντίγονου της Μακεδονίας έως και την εποχή των Ρωμαίων Γέτα και Γορδιανού η πόλη γνωρίζει μεγάλη ακμή. Η ντόπια λαϊκή παράδοση, βέβαια, θέλει τη Λειψώ (αρχαίο όνομα της Αιδηψού) τα βασιλικά «Σόδομα και Γόμορα», την πόλη της αμαρτίας και της έξαλλης ζωής και σε αυτήν την αιτία αποδίδει και την καταστροφή της, το «αναποδογύρισμα» της γης και την εμφάνιση των θερμών πηγών. Η ίδια παράδοση θέλει να διασώζεται της βιβλικής καταστροφής μία μόνο γυναίκα, η Ζαχάραινα ή Αγαθοσύνη μαζί με την γουρουνοπούλα της. Η Αγαθοσύνη όμως παρακούει τη θεία εντολή κι επιθυμεί να δει με τα ίδια της τα μάτια την καταστροφή που συντελείται γύρω της. Καθώς στρέφει το πρόσωπό της προς το σημείο της εξελισσόμενης τεκτονικής μεταβολής μαρμαρώνει στην θέση της. Υπάρχει και άλλη αντίστοιχη παράδοση που θέλει την Αιδηψό ταυτόσημη της Βαβέλ.
Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011
Αποδράσεις_Αιδηψός
στην πόλη που γεννήθηκε από το σφυροκόπημα ενός θεού_ Όταν η θεά Αθηνά ζήτησε από τον αδερφό της, τον θεό της φωτιάς Ήφαιστο να φέρει στην επιφάνεια της γης θερμά ιαματικά νερά, ώστε ο προστατευόμενός της Ηρακλής να χαλαρώνει και να ανακτά τις δυνάμεις του μετά από κάθε άθλο, με ένα και μόνο σφυροκόπημα του Ηφαίστου στα έγκατα της γης ξεπήδησε η Αιδηψός. Σύμφωνα με τον μύθο αυτοί που εγκαταστάθηκαν πρώτοι στην περιοχή ήταν οι Κουρήτες που φέρνουν μαζί τους και τη λατρεία του Δία. Τότε χτίζεται και ο πρώτος τοπικός ναός προς τιμήν του Διός. Αργότερα, σ’ ολόκληρη την Εύβοια κυριαρχούν οι Άβαντες. Στον Τρωικό πόλεμο η ευρύτερη περιοχή συμμετέχει υπό την ηγεσία της Ιστιαίας ή του Δίου. Ο γεωγράφος Στράβων (63πΧ – 24μΧ) χαρακτηρίζει τις πηγές των Λουτρών «Ελλοπικές» και ονομάζει την πόλη «Ελλοπία», από τον Έλλοπα, το γιο του Ίωνα, που κατέλαβε την ευρύτερη περιοχή της Ιστιαίας. Ο ίδιος κάνει εκτενή αναφορά στους μεγάλους σεισμούς που συνταράσσουν την Αιδηψό, αναφέροντας χαρακτηριστικά πως το μεγαλύτερο μέρος των Λιχάδων νήσων, του Κηναίου ακρωτηρίου και οι θέρμες της Αιδηψού καταποντίζονται την εποχή εκείνη. Ο Αριστοτέλης (384 – 322πΧ), στα Μετεωρολογικά του, σε αναφορά στις πηγές των Λουτρών της «Αιδεψού», όπως χαρακτηριστικά την ονομάζει, παρατηρεί τον σχηματισμό υποθαλασσίων ρευμάτων, στα οποία αποδίδει την δημιουργία των θερμών λουτρών της. Η Αιδηψός από τους παλαιότερους χρόνους ήταν γνωστή για τα χαλκουργεία της και ίσως αυτό δικαιολογεί, το ότι ήταν από τις λίγες πόλεις που είχαν δικό τους νόμισμα. Το νόμισμα αυτό, που απεικονίζει ο Ρήγας Φεραίος στη Χάρτα του, είχε χαραγμένο στη μια πλευρά , κάβουρα και στην άλλη ένα ψάρι συμβολίζοντας τον θαλάσσιο πλούτο της περιοχής. Ο ιστορικός Πλούταρχος (50 – 125μΧ) δίνει λεπτομέρειες για την κοινωνική ζωή της περιοχής, τις διασκεδάσεις, την ευχάριστη διαμονή και την λαμπρή διατροφή στην πόλη με τα άφθονα ψάρια και πτηνά. Αναφέρει χαρακτηριστικά πως επί τέσσερις και πλέον αιώνες, από την εποχή του Αντίγονου της Μακεδονίας έως και την εποχή των Ρωμαίων Γέτα και Γορδιανού η πόλη γνωρίζει μεγάλη ακμή. Η ντόπια λαϊκή παράδοση, βέβαια, θέλει τη Λειψώ (αρχαίο όνομα της Αιδηψού) τα βασιλικά «Σόδομα και Γόμορα», την πόλη της αμαρτίας και της έξαλλης ζωής και σε αυτήν την αιτία αποδίδει και την καταστροφή της, το «αναποδογύρισμα» της γης και την εμφάνιση των θερμών πηγών. Η ίδια παράδοση θέλει να διασώζεται της βιβλικής καταστροφής μία μόνο γυναίκα, η Ζαχάραινα ή Αγαθοσύνη μαζί με την γουρουνοπούλα της. Η Αγαθοσύνη όμως παρακούει τη θεία εντολή κι επιθυμεί να δει με τα ίδια της τα μάτια την καταστροφή που συντελείται γύρω της. Καθώς στρέφει το πρόσωπό της προς το σημείο της εξελισσόμενης τεκτονικής μεταβολής μαρμαρώνει στην θέση της. Υπάρχει και άλλη αντίστοιχη παράδοση που θέλει την Αιδηψό ταυτόσημη της Βαβέλ.
